Και αν κάποτε με δεις να χαμογελώ,
θα ναι χαμόγελα μοναξιάς.
γιατί καρτερώ τη λησμονιά
και κρέμομαι από κάγκελα
ακροβατώντας στο χθες και στο προχθές,
σε δυο χρόνους που υπήρξα μαζί σου.
στην αιωνιότητα που μου χάρισαν εκείνες οι μέρες
στην αναθεματισμένη αιωνιότητα που παρήκμασε
στην αγκαλιά μου.
Και απορώ τι να οφείλω άραγε σε αυτά τα όμορφα πρωινά
που αργά,νωχελικά ξεπροβάλλουν  ;

ίσως μονάχα τη σκέψη σου,
τη μικρήσου τη τόσοδαμικρή.