ανάποδη κραυγή

Τείνω να σε ξεχάσω

και σε βλέπω στο δρόμο

και αναρωτιέμαι αν είσαι εσύ

και τρέμω μην σε συναντήσω

και τρέμω μην δε σε συναντήσω

Η μέρα της φυγής πλησιάζει

και η μέρα που άρχισες να απομακρυνεσαι έχει πάψει να ναι μετρήσιμη

και θέλω να σβήσω με γόμα όλα τα αριθμητικά λάθη στις πράξεις

και να σχεδιάσω το αρδευτικό σύστημα του κήπου μας

και να σε ζωγραφίσω και σένα μέσα στο κήπο μας

Δίπλα στις κυδωνιές μας και στους λωτούς μας

γιατί οι λωτοί είναι δεντρά πανέμορφα

και το φθινόπωρο που βγάζουν τους καρπούς

έχουν χρώμα μεθυστικό

και εμείς θαρρώ λατρεύουμε το φθινόπωρο

Και σε φαντάζομαι να ξυπνάς και να κοιτάς τους λωτούς και

να μου λες πως σιχαίνεσαι της γεύση τους

και να μου λες πως σιχαίνεσαι τις λέξεις που ξεκινάνε από Λ όπως λιοντάρι ή λίμα ή λιοπύρι

και να σου λέω πως στις ζωγραφιές μου ήσουν πιο γλυκός και πιο μαύρος

και να μου λες πως το μελανί μου ξεθώριασε

μα να μην σ ακούω πια.

Γιατί οι ήχοι σταματάνε να αναπαράγονται όταν το βλέμμα σκαλώνει στα χείλη.

Και το βλέμμα μου σκάλωσε στα χείλη σου.

Και έπειτα το βλέμμα σου στο βλέμμα μου

Άρχισε να χιονίζει.

Και ο κήπος μας έγινε μπλε.

Σαν τις ορτανσίες στις γλάστρες που τι θέλεις μπλε με αυτές επιμένουν να γίνονται ροζ

Και σου φωνάζω ρίξε θεϊκό αργίλιο να ρίξεις το πεχά

και δώσε τους Al πολύ ,

Μα θαρρώ έχεις εθιστεί στην ανυπακοή τους

Και στο ροζ τους χρώμα έχεις εθιστεί.

Σου θυμίζουν τα μικρά ασύμμετρα σημάδια στο λαιμό σου.

Μα ο κήπος έγινε μπλε και το χιόνι μπλε πέφτει.

Η φύση σε εκδικείται .

Και εγώ γουστάρω να σε εκδικηθώ

Και κάπου σε έναν τοίχο διάβασε κάποιος

''Θα 'πρεπε να πληρώνεις ενοίκιο στο κεφάλι μου''

Μα εγώ σε αφήνω να μείνεις και τζάμπα.

Πλήρωνε μόνο τους λογαριασμούς .

όπως τον αριθμό των νεκρών εγκεφαλικών κυττάρων

ή το ποσοστό των εκρήξεων ανάμεσα στο δεξί και αριστερό ημισφαίριο κάθε που σε συναντώ.

Γιατί δεν είναι εποχές για έξοδα τώρα

Και ας σου χαρίσει η ''αριστερά'' πίσω τη δουλειά σου

και ας κρατήσει τα ΜΑΤ μακρυά σου.

Εσύ δεν θέλω να ξοδεύεσαι σε υλικά αγαθά.

Ξοδέψου σε μένα.

Ξοδέψου Μονάχα σε 'μένα .

Μα

τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια ;

Μια κοτούλα.

Εσύ.

καιρός να συστηθώ

Ακολουθεί μια ιστορική ανασκόπηση του παρόντος μπλογκ 

και της παρούσας τύπισσας 

που ακούει στο όνομα Ελία Βεβία,

Την Ελία την γνώρισα στο δημοτικό,

στην αρχαία αγορά της Θεσσαλονίκης πάνω εκεί σε ένα υποτυπώδες θεατράκι,

μια κοπέλα με πλησίασε και μου είπε

''Εσύ θα είσαι η Ελία Βεβία''

Την κοίταζα ,με τη φράτζα μου πιασμένη στα πλάγια και το καρέ καστανό μου μαλλί

και τσαλάκωνα ντροπαλά μα εκνευρισμένα τη ζακέτα μου.

''Μα ποια στο καλό είναι αυτή η Ελία Βεβία ; ''

Δίπλα μου,συμμαθητές/τριες με χαμόγελα ενοχλητικά και φωνές γκρινιάρικες γεμάτες έπαρση ντύνονταν με ρόλους Μεγάλους και τρανούς

όπως άλλωστε άρμοζαν στο θέατρο του παραλόγου, 

προς τιμήν της Αρχαίας Ελλάδας ,

από μια τάξη ενός ξεχασμένου δημοτικού.

Θα μουν κόκκινη σίγουρα.Θα καίγανε τα μάγουλά μου,σίγουρα.

Στριφογύρναγα τους δασκάλους και τις κοπέλες-ξεναγούς ,τράβαγα μανίκια

''Μα ποια στο καλό είναι αυτή η Ελία Βεβία ;'',ρώταγα.

Χορηγός της Αρχαίας Αθήνας μου έλεγαν ,

κάτι για τους ολυμπιακούς αγώνες μου έλεγαν,

πολλές άγνωστες λέξεις ,τους έλεγα.

Τι χορηγός τι Ελία τι Βεβία.

Ήμουν ράκος όλη μέρα.

Ούτε θέατρο ήθελα να παίξω.

Τόσοι ρόλοι,

με χορηγό έμπλεξα ;

Έτσι η μνήμη μου διέγραψε το όνομα αυτό.

-Τουλάχιστον είχα μάθει τι σημαίνει χορηγός.-

Κάμποσα χρόνια μετά ,στις τελευταίες τάξεις του λυκείου,η φίλη μου Χ. μου θύμισε εκείνη τη μέρα.

Το θέατρο,τα σύννεφα,τις ξέγνοιαστες εκδρομές του δημοτικού με το κολατσιό και τα αθλητικά παπούτσια,τα φουσκωτά μπουφάν και τα μπουκαλάκια νερό που μοιραζόμασταν.

Πάσχιζα να θυμηθώ το όνομα εκείνο ,

και τσουπ η Χ το πρόφερε ,σαν να ήταν το πιο καθημερινό όνομα του σύμπαντος.

Ελία Βεβία ρε συ Άννα.Ελία Βεβία,πως γίνεται να το ξέχασες.

Μου 'ρθε ο κόσμος μου άνω κάτω.

Νομίζω το ερωτεύτηκα. 

Μαζί με αυτό ερωτεύτηκα και τη μνήμη της Χ και τις εκδρομές του δημοτικού και την αφέλεια της παιδικής μου ηλικίας.

Έτσι βαφτίστηκα για δεύτερη φορά Ελία Βεβία.

Η Ελία λοιπόν δεν υπήρχε στο διαδίκτυο,

δεν γνωρίζω αν υπήρξε ποτέ ως φυσικό πρόσωπο ,

αν όντως ήταν χορηγός ή κάτι παρεμφερές.

Έτσι της έδωσα σάρκα και οστά,εγώ .

φτιάχνοντας αυτό το μπλογκ 

δυο ή τρία πράγματα που ξέρω για ΄μενα  αρχές του 2010.

Το μπλόγκερ όμως φαίνεται πως μου την είχε στημένη εξ αρχής 

και έτσι εκμεταλευόμενο την αδυναμία μου στη συγκράτηση κωδικών,

μου απαγόρεψε τη πρόσβαση σε αυτό τρία χρόνια αργότερα.

Η σύγχυση και η στεναχώρια που ένιωσα,δυστυχώς ή ευτυχώς δεν περιγράφονται με διαδικτυακές λέξεις,

μα 

μονάχα με βρισίδια 

και χριστοπαναγίες.

Τα έβαλα κάτω

και συνεχίζοντας να εξερευνώ τα άδυτα της Ελίας

και να ψάχνω τα δυο ή τρια πράγματα που ξέρω για μενα,'

ίδρυσα το συγκεκριμένο μπλογκάκι στις αρχές του 2013.

και συνεχίζω ώσπου το μπλόγκερ να με σαμποτάρει ξανά.

Μετρώντας λοιπόν, αν και περίπου 5 χρόνια ζωής ως μπλόγκερ
δεν είχα ιδέα για αυτά τα βραβεία που διανέμονται μεταξύ των μπλογκοφίλων
και να τώρα που η Ελία κέρδισε ένα Τέτοιο
από το προσφάτως ανακαλυφθέν για εμέ  μπλογκ το χέρι του θεού 
Δεν το περίμενα .
και το να Σου πω ευχαριστώ ,αγαπητό Χέρι
που διασκορπίζεσαι στη τιρκουάζ σελίδα μου και διαβάζεις τις κομμένες μου λέξεις ,
είναι πολύ λίγο.
Οπότε θα πω πως όχι μονάχα αποδέχομαι αυτή τη τιμή
αλλά πατάω πάνω της με σόλες καθαρές
και ξεκινώ να ΄΄ψαχνω΄΄ και άλλα μπλογκ τριγύρω,καινούργια ή παλιά,
για να μοιράσω και εγώ με τη σειρά μου βραβεία.

Το λοιπόν,

Ας παίξουμε το παιχνίδι των ερωτήσεων..

Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει; 

Θα ΄λεγα ένα ζευγάρι μάτια μελαχρινά,μπιρμπιλωτά 

και ένα πακέτο δάχτυλα μελαψά και μυώδη.

Δάχτυλα,Βλέμμα,Βλέμμα,Δάχτυλα.

και τα συννεφιασμένα πρωινά και η τελετουργία που τα ακολουθεί,και ο ζεστός καφές (black like a sky without moonlight) και- σταματω-με ενθουσιάζουν αμέτρητα τριγύρω μου.

Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας; 

Για ΄μενα μιλώ.Για τα δυο ή τρια ή εκατον τρια πράγματα που πασχίζω να μάθω για το Εγώ μου,

Για το ασθενικό μου είδωλο για τη πάρτη μου την εγωκεντρική μιλώ.

-καλά-και γι αυτόν μιλώ. Λιγουλάκι τόσο δα. Είναι που ασκεί αλληλεπίδραση πάνω μου και μέσα μου,αλλιώς ...

Έχετε δημιουργήσει μια φιλική σχέση με άλλους bloggers; 

Γκουχ γκουχ .-Επόμενη ερώτησης -

Έχετε γνωριστεί ποτέ προσωπικά; 

Γιατί επιμένεις ;

Πώς φαντάζεστε το blog σας σε δύο χρόνια;

Μάλλον θα χω χάσει πάλι το κωδικό ή θα χω χάσει εμένα ή κάτι από τα δυο τέλος πάντων.

Δεν με φαντάζομαι εδώ σε δυο χρόνια.Πουθενά δεν με φαντάζομαι σε δυο χρόνια.

Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει / να αλλάζει και με ποιο τρόπο; 

Δεν μ αρέσουν τα μεγάλα πράγματα.

Είμαι τοσοδούλα γι αυτό ίσως/

-θα θέλα να τον δω να μεγαλώνει όμως,να μας δω να μεγαλώνουμε μαζί-

Δεν μ αρέσουν οι αλλαγές.

Επιβιώνω με ρουτίνα και τελετουργίες.

-θα θελα ομως να επέλθει αλλαγή σε όλο το γενετικό μου κώδικα,να πάψει το σαράκι να με καταβροχθίζει-

Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα; 

Ναζάκια και μόνο αυτά.

Νιάνιο.

Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας

Μάλλον θα έλεγα πως πλέον, αποφεύγω να αφιερώνω χρόνο μπροστά από οθόνες.

Δεν αρνούμαι πως υπήρξα δέσμια των αναρτήσεων .

Οτιδήποτε έγραφα το μετέφερα στις ασπρουλές σελίδες με τον κέρσορα να αναβοσβήνει.

Αυτές οι εποχές πέρασαν.

Τα κείμενα ,κιτρινίζουν στα συρτάρια,εκεί που μένουν ανέπαφα και ανεπηρέαστα.

Πιστεύω στην αναγνώριση 

μετά θάνατον .

Πώς γεννιούνται τα post σας;

Με πολύ χημεία,αντιδραστήρια,και πίνακες αναλύσεων πεχα

Ευχές για τον αναγνώστη.

Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει,

Φύγε.

μια αστραπή η ζωή σου,μα προλαβαίνεις.

Φύγε.

-κλεμμένα είναι-

ήρθε η σειρά της απονομής,λοιπόν.

Δύσκολο.

Θα θέλα το ένα να είναι αυτό

κολοκύθα

το άλλο αυτό 

αποχρώσεις

και τέλος αυτό

naked under the blankets

Είναι τρια μπλογκ που παρακολουθώ και μου έχουν κινήσει τη περιέργεια

-και για να μην κρύβομαι,θα θελα να γνωρίσω τα άτομα που μπλέκονται σε αυτά-

Αυτά από μένα.

---Τέλος μηνύματος---

Πότε ήταν η πρώτη φορά που προσποιήθηκες οτι δεν ένιωσες οργασμό ;

Ξέρεις θα μπορούσα απλά να διαλυθώ.

Να εμφανιστώ τυχαία μπροστά σου να πέσω κάτω στα πόδια σου να σου φιλήσω τις κάλτσες σου να σου δαγκώνω τους αστραγάλους σου.

Ξέρεις με πονάς/με πονάς που απέχεις/που απέχεις από αυτή τη γαμημένη μου συνθήκη.

Τόσο παρών δεν υπήρξες ποτέ,

ποτέ άλλοτε όσο σήμερα

στο δρόμο,εκεί

στη διάβαση

σε απόσταση να σε αγγίξω απλά με μια κίνηση του λυγισμένου μου χεριού

Σε απόσταση,

που αν έκανες μια στροφή 90 μοιρών,180μοιρών, 78μοιρών, ίσως δε ξέρω

θα αντίκριζες το κόκκινο κραγιόν μου πασαλειμμένο στα μάγουλα

και το στόμα μου ορθάνοιχτο να περιμένει μια εξήγηση.

Ξέρεις

σιχαίνομαι τα χείλη μου

τα σιχαίνομαι και ας τα λάτρεψαν

τα σιχαίνομαι γιατί συνέχεια αλλάζουν σχήμα

και δε μπορώ να μάθω να βάζω κραγιον στα αναθεματισμένα

γιατί ξέρεις εγώ

οτι κίνηση κάνω,είναι κίνηση που έχω μάθει απέξω και ανακατωτά να κάνω.

Ρουτινιαρικη που λες.

Αν αλλάξουν τα δεδομένα

διαλύεται και η ρουτίνα της κίνησης

και άντε από την αρχή να μάθω τις γωνίες και το

V που σχηματίζεται στο άνω χείλος και την καμπυλότητα του κάτω.

Σήμερα ηχογράφησα τη φωνή μου καθώς ανέβαινα τα σκαλιά δίπλα στο πύργο

Μίλαγα για σένα και ο ήλιος έσκαγε πάνω στο σκονισμένο μου παλτό.

Ένιωθα πως ακούγομαι γελοία και τιποτένια και

κοίταζα γύρω γύρω μη ξεπηδήσει κανένας περαστικός

Μα μονάχα γάτες ξεπηδούσαν,

και μύριζε γιουβέτσι σε όλη τη διαδρομή ,θαρρείς μ'ακολουθούσε.

Με έβαλα να με ακούσω στο στενό με κείνο το κέδρο

δεν θυμάμαι ποιο είδος κέδρου

δεν με νοιάζει ποιο γαμημένο είδος κέδρου ήταν.

Απλά πάτησα το play και με έβαλα κ με άκουγα

και

και

ξέρεις

δάκρυσα γαμώτο

δάκρυσα με τη βραχνή φωνή μου.

Γιατί -να- δεν μου ακούστηκε γελοία

Γιατί η φωνή μου όταν αναφέρεται σε σένα δεν ακούγεται γελοία

Γιατί η φωνή μου όταν υπάρχει η υπόνοια του εσύ μέσα της δεν ακούγεται καθόλου γελοία.

Γίνεται Φωνή με φ κεφαλαίο και ω πιο στρογγυλό και χοντρό και από το κώλο μου

Ξέρεις

πατούσα pause για να μην σωριαστώ ,

για να με απολαύσω.

Τι σιχαμένη.

Μου είχε τελειώσει και το νερό

και με ζέσταινε η μάλλινη ζακέτα και το σάλι

και όλο το θέατρο που είχε κατακατσει πάνω μου,με ζέσταινε.

Με ζέσταινε η παρουσία σου στη φωνή μου ,στην ηχογράφηση μου,στο τύμπανο μου.

Σε ερωτεύτηκε το τύμπανο μου.

Αλήθεια.

Ξέρεις

λένε πως στις φύλακες υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία

ότι πότε

μα πότε δεν γράφεις το όνομα σου στο τοίχο.

Ειδάλλως θα πρέπει μια μέρα να επιστρέψεις για να το σβήσεις.

Αφήνουν τους εαυτούς τους να διαγράφουν μονάχα γραμμές όχι γράμματα.

Καίω τους στύλους καίω και τα μολύβια

Δεν θέλω να γράφω πουθενά το ονομά σου

Αλλά υπάρχουν αυτά τα ρημάδια οι υπολογιστές

Πρέπει να καούν και αυτοί.

Και αν και μετράω και εγώ αντίστροφα για το δικό μου φευγιό για τη δική μου αποφυλάκιση

όχι το όνομά σου δεν το γράφω πουθενά.

Το σιχαίνομαι το κοινότυπο όνομα σου.

Δενθελωνασεξερωπια

Το απαγγέλλω σαν τιμωρία

θα το γράψω στη Εγνατία με μαύρο μαρκαδόρο,

να το βλέπεις να το πατάνε τα λεωφορεία

να το πατάνε τα πόδια της κοπέλας που πήδηξες χθες.

να το φτύνουν οι γριές

να το φτύνει και ο μάγκας της ροτόντας

Να το προσπερνάς και εσύ και

να κλείνεις τα μάτια

γιατί τρομάζεις με το ωμό μαύρο γραφικό μου χαρακτήρα

Γιατί τρομάζεις που είναι ανεξίτηλος ο μαρκαδόρος.

Που δεν σβήνει.

Που δεν σβήνεις

Που δεν σβήνουμε εμείς.

Ξέρεις

στην ουσία δεν ξέρεις τίποτα

γιατί ποτέ δεν νοιαστηκες να μάθεις οτι δεν ξέρεις οτι ξέρω πως δεν ξέρεις.

Σε απεχθάνομαι σιχαμένη, να μου πεις.

Να το βουλώσω.

οι γάμπες της

Χτυπάει κουδούνια και καίγονται ασφάλειες.

μπαίνει ένας χρόνος 

τυλιγμένος με κουβέρτες 

,κεριά διασκορπισμένα

 και ζαλισμένες ματιές

 σε κόκκινα χείλη.

Φορούσε ένα μαύρο φόρεμα 

οι γάμπες της αντανακλούσαν ψυχασθένεια..  

Την πλησίασα .

Κρατούσα ένα τασάκι με αποτσίγαρα .

<<Θέλεις να καταθέσεις τίποτα>>,της λέω και προσφέρω το πήλινο τασάκι.

<<Τον είδες;>>,μου λέει.

<<Φορούσε τη μπλούζα με το λεκέ στο αριστερό μανίκι,όπως εγώ φοράω το καλτσόν με τη τρύπα από τη καύτρα του τσιγάρου του εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη >>

<<Άκουσα πως θα φύγει.>>της λέω διστακτικά.

Με κοίταξε έντονα.Οι φακίδες της άστραφταν .

<<Είμαι έγκυος.>>συνέχισε σαν να μην άκουσε οτιδήποτε από τη φράση που είπα.

<<Σέρνω το ολοκαύτωμα της συνύπαρξης μου μαζί του.Το κουβαλώ στα έγκατα μου.Στις αρτηρίες μου ακόμα ρέουν τα υγρά του.Το βλέπεις αυτό το τσιγάρο; !>>

Σχεδόν κόντεψε να μου κάψει τούφες

Γνέφω καταφατικά.

<<Καπνίζω αυτό το τσιγάρο από τότε που με άφησε.ΤΟ ίδιο.το ανάβω και το αφήνω και το κρατώ και αυτό κάθε πρωί ξανά καρτερικά με περιμένει ,με υπομένει τα μεσημέρια που επιστρέφω κουρασμένη ,καθώς πετάω τις μπότες και αντρικά χέρια με λούζουν αυτό εκεί τρεμοπαίζει.

Σαν σβήσει ,σαν νιώσω πως άλλο καπνό δεν ρουφάω ,πως κυκλακια δεν βγάζω καθώς ξεφυσώ ,σαν νιώσω να αδειάζει να κενώνεται,τότε μονάχα θα πω ,πως ναι ,ναι αύριο φεύγει,ναι το έμαθα και εγώ. Φεύγει .ναι και θα κατεβάσω τα χέρια θα τα χώσω στις τσέπες και θα αρχίσω να περπατώ αντίθετα ,με ένα σκαστό χαμόγελο και δόντια ολόλευκα ,δίχως τσιγάρο να με εξαντλεί δίχως...>>

Έμεινα να κοιτάζω μια το μαυριδερό της τσιγάρο,μια το τασάκι μια τ δάχτυλα της.

Μου φάνηκε παράταιρο ένα κοινό τασάκι για ένα τέτοιο τσιγάρο.

Την άφησα να σιγομουρμουρίζει πλάι στο παράθυρο,ξυλιασμένη εκεί

με τις γάμπες της και τη μεγάλη της περιφέρεια να σκιάζει τις γωνίες του τοίχου..

Ξέρει πως αυτός φεύγει ,σκεφτόμουν

Γι αυτό  στέκεται συνέχεια σε ανοίγματα και χάσκει τα αεροπλάνα.

πάντα τα αεροπλάνα που απογειώνονται την ενδιαφέρουν ,

όλα τα άλλα της είναι αδιάφορα.

Ξέρει πως φεύγει

Κι όμως.

Παθιάζεται με ένα τσιγάρο 

αντί να τρέξει να του προσφέρει μια τζούρα ,να του κλέψει το σακίδιο με τις μάλλινες

να του φωνάξει  

Μείνε.

Αυτή 

αυτή που 

Θέλει να ξαπλώσει στα στήθη σου.

στα ανεξίτηλα σου σημάδια.

θέλει να γίνετε ένα μικρο συνονθύλευμα σκόνης και άχνης

να πασαλειφτήτε με το δέρμα σας

να μην κρυώνουν οι πατούσες της

να μην μουδιάζει το μπράτσο σου κάτω από το λαιμό της

να την σφινώνεις ανάμεσα από τα πόδια σου

να την πλακώσεις να μην ανασαίνει

να ασφυκτιά μα να σε αποζητά ξανά και ξανά και ξανά

και ας γκρινιάζει και ας σηκώνεται να φεύγει ξημερώματα γιατί ροχαλίζεις

και ας μην την ακολουθάς

και ας την μισείς που σε έκανε να τρως αγκινάρες με κουκιά..

και ας σε μισεί που δεν της λες ιστορίες και φέρεσαι σαν παιδί.

και ας ..

απλά ένα Μείνε χρειάζεται.

γι όλα

ναι αγαπητέ,
 κάτι τόσο κοινότυπο μικρό και απλό.

αναδρομές του Ω ΘΕΛΩ

θέλω να χαράξω έναν δρόμο

ομίχλη να κρέμεται

σταγόνες να αιωρούνται

να γκρινιάζεις για τις μπούκλες σου

που από μωρό κουβαλάς γεμάτος περηφάνια

μα να που 22 χρόνια μετά

ξεφτίσαν και άσπρισαν.

Θα σε κάνω βόλτες πάνω το μηχανάκι

ενώ χιονίζει στα πλακόστρωτα

να ουρλιάζεις εσύ 

να με μηδενίζεις 

να μου λες πως άλλαξα δεν είμαι ποια η ίδια.

όχι δεν είμαι.

Πονάει το  στομάχι μου.

η κοιλιακή μου χώρα

ολόκληρη πονά.

μουδιαζουν οι επαφές του δέρματος με τον ομφάλιο λώρο

εξογκώματα από το στήθος πιέζουν το λαιμό μου.

Κάτι συμβαίνει 45 μοίρες δεξιά από μένα.

και περιστρέφομαι και

ολόγυρα κάνεις.

Φύγανε όλοι.

Μονάχα αποφάγια άφησαν πίσω τους και κάρτες γεμάτο συμβουλές και παράπονα.

Δεν ακούω.

Κάποιοι μιλάνε για εκλογές

 και άλλοι για χριστουγεννιατικα δέντρα που καίνε για να ζεστάνουν τις ξινισμένες τους καρδιές.

Γιατί ξίνισε η καρδούλα σας ,γιατί ;

Σωπαίνω στη σιωπή μου.

Ερωτεύτηκα την αλαλία μου

νιώθω συμφιλιωμένη μαζί της.

όπως και με τις τρομαχτικές καμπύλες της λεκάνης μου

ή το ολοστρόγγυλο πρόσωπο με τα κοκκινωπά μάγουλα 

που άλλοτε συνήθιζες να λατρεύεις.

Σκέφτομαι το αγόρι εκείνο

πίσω από το μπαρ με το χαμένο βλέμμα

και έμενα να τσιμπολογάω ξηρούς καρπούς

να σαλιώνω τα χείλη μου

να μαζεύω το αλάτι .

και αυτός να γελά με τα κάδρα του τοίχου

Μα γέλα μαζί μου !

Δεν είμαι αρκετά αστεία για σένα ;

Και έφυγα και επέστρεψα.

σε μια επαρχιακή αδιέξοδη καθημερινότητα.

Μασουλούσα κριτσίνια  από το φούρνο στη Κειριαδών/

σε ένα άδειο βαγόνι με αριθμό 5 στη θέση 106/

συντροφιά με μια σακούλα βιβλία κ άδεια σπιρτόκουτα/

και τον ήχο της πόρτας να σφυροκοπά /

Ανάποδη φορά και έξω η νύχτα να καλπάζει σαν ουρανός/

να τρεμοπαίζει το φως στα κλειστά μου βλέφαρα/

και αγκομαχώ να διψώ /

για σένα.

για την ιδέα του Εσύ

για την ιδέα του Εμάς .

Εμάς στο νότο.

στη μικρή γκαρσονιέρα στην οδό Ηρακλειδών κοντά στο βιβλιοπωλείο <<λεμόνι>>

να τρέχω στη Πειραιώς να προλάβω

να γυρνάς ,να με προσπερνάς στα σκαλιά,ειρωνικά να αναφέρεσαι στο χάος του νότου που σε παρέσυρα και έχεις κουραστεί. με τη γειτόνισσα που ακούει πάολα,τις απεργίες και τις φωτιές και τους εκδοτικούς οίκους που με έχουνε κλέψει από σένα και ο βορράς σου και τα χωριά σου τα παγωμένα και τα αποδημητικά πουλιά σου, που θες να ακολουθείς και σου λειπουν.

Μα με φιλάς

ακόμα με φιλάς γαμώτο

το ξέρω πως ακόμα είσαι εδώ και με φιλάς γι αυτό

θέλω να Μην μου το ξανακάνεις αυτό ξημερώματα μιας νέας χρονιάς.

μονάχα αυτό.