atomic nucleus

Πως να μιλήσω για το γκρίζο 

που γεμίζει 

και τροφοδοτεί 

ενδοφλέβια το κύκλο της ανυπαρξίας μου ;

Πως να διηγηθώ στα παιδάκια του πάρκου 

-που  με τις πελώριες ματάρες τους 

κοιτάζουν εντός ,βαθιά μέσα στη κόλαση μου,-

τι είναι αυτή η σταχτιά απόχρωση που έχει πουδράρει τα όργανα μου ;

Πως να αναμετρηθώ με τις ψιλές τους φωνούλες 

ενώ μέσα μου 

ουρλιάζει το χάος 

και άγρια σπαράζει η μάνα φρίκη.

Δεν υπήρξα ποτέ άλλοτε

 πιο κοντά στο πυρήνα σου.

Σε αυτό και γι αυτό

 που σε κανε να με σπρώχνεις τις νύχτες κάτω από τα σκεπάσματα 

και να μου τσιμπάς τα μάγουλα 

και να ψιθυρίζεις πως είσαι μόνος μόνος μόνος 

και πως όσο και να σε τραβάω και να τείνουν τα άκρα σου να γίνουν πλοκάμια ,

η επιφάνεια δεν αχνοφαίνεται

 μήτε ίσως υπάρχει και κάποιο άνοιγμα για να την αντικρίσεις κάποτε

 Κοντοζυγώνω στο πυρήνα σου ,

και σέρνω μια κηλίδα ολόλευκη 

γεμάτη αναμνήσεις

 και αδιέξοδες τεχνικές επανασύνδεσης μου με τον ομφάλιο λώρο που μας έδενε

Σώπασες τις λέξεις μου.

Ξερίζωσες τους λοβούς σου και τα μάτια σου γινήκαν βόλοι στις τσέπες αλητάκων 

απλά και μόνο

για να σωπάσεις τις λέξεις μου.

Δικό σου το ξημέρωμα ,λοιπόν

σου το χαρίζω.

Δεν θέλω τίποτα από αυτή την αυγούλα την μενεξεδιά που ξεπηδάει πέρα στο λόφο 

μήτε το ζεστό σου τσάι και τα μουλιασμένα μπισκότα στο γάλα 

ενώ αποχωρίζομαι τις τσίμπλες σου,θέλω.

Τίποτα σου λέω.

Με μάγεψε ο πυρήνας σου 

και λέω να μείνω λίγο ακόμα εδώ.

έτσι μοναχούλα 

Ερήμην σου

Εκεί στα βαθιά σου.

Στα άδυτα.

αρέσκομαι 

αγαπιέμαι

και πεθαίνω.

ξαλάφρωμα λαστ μπατ νοτ λιστ

έφτασε και η ώρα να φανερωθώ.

γιατί η κρυψώνα μου 

κατάντησε αναερόβιο περιβάλλον

και πως να θρέψω τα κύτταρα μου δίχως οξυγόνο ;

-όπου οξυγόνο θέτω Χ-

ανατριχιάζω.

σαν η ραχοκοκαλιά μου ακουμπά ευθεία πίσω στη πολυθρόνα με πιάνει ένα ρίγος

συνήθισα στο να καμπουριάζω.

για να κρυφτώ,ναι

για να σηκώσω τα πεταμένα μας ρούχα,ναι

για να μαζέψω τις λάσπες που γέμισες στο χαλί μου, ναι

για να συλλέξω τους ρητιδιασμένους σου ουρανούς 

που ξέχασες

 να αφήσεις 

έξω από το σπίτι μου.

έξω από Εμένα.

Πως να συνηθίσει το ''είναι'' μου 

κάθετο,

όρθιο ;

έγειρε,

πάει.

Ξέπεσεσουλεω.

Μπορείς πάνω να μελετήσεις γεωμετρία και ολόκληρο το κεφάλαιο τον κινήσεων στη φυσική.

Καμπύλες και κακό το σώμα μου .

Υπερβαίνουν τις συνηθισμένες.

<<Πως είναι τα σώματα που σχεδιάζει ο Έγκον Σίλε , ε ακριβώς το αντίθετο είναι το δικό σου>>

μου είπες εκείνο το απόγευμα ενώ έχασκα από το μισοκατεβασμένο παντζούρι

Καμπυλωτή εξίσωση και εσύ η μεταβλητή Χ 

λέω εγώ

Μα δεν ήσουν ποτέ καλός στα μαθηματικά 

για να με πάρεις

και με χαρτί

 και με μολύβι 

να με λύσεις.

Μονάχα να δένεις ξέρεις εσύ

Κόμπους.

Στα μαλλιά μου 

Στο τραπεζομάντιλο της κουζίνας με τα οδοντωτά φύλλα 

Στη γλυκιά μου φωνούλα όταν σε φωνάζει.

Σου είπα πως θα αρχίσω να ασχολούμαι με τον πηλό .θα αποτυπώνω  τις εκφράσεις σου σε πήλινα δοχεία,θα τα ζωγραφίζω και έπειτα θα πίνω κρασί μέσα στο ειρωνικό σου χαμόγελο ή θα τσιμπολογάω ρώγες σταφύλια μέσα στο θυμωμένο σου βλέμμα.Θα σε βαρεθώ ολόκληρο μια Κυριακή πρωί από κείνες τις ασπρισμένες Κυριακές που σιχαίνεσαι μα εγώ λατρεύω.Θα αρχίσω να σε δωρίζω σε φίλες,κάποιοι από σένα θα μου πέσουν από τα χέρια και θα σπάσουν,κάποιοι θα ξεχαστούν στο βάθος του ντουλαπιού πίσω από τα γυαλικά με τα μπαχάρια.

Ένα ένα πήλινο .

Ένας ένας και εσύ θα χάνεσαι.

Ξαλάφρωμα .

αποκόλληση αμφιβληστροειδούς

ωραία/ θα θελα να μείνω/ να σε κοιτάω/ έτσι να χάνομαι/ να στροβιλίζομαι/ να γίνομαι συνονθύλευμα στις σκόνες που ξεχύνει ο αμφιβληστροειδής σου./σαν κομήτης να εκτοξεύεται πάνω μου το χάος σου/ να μην υπάρχω παρά για ένα σου πετάρισμα/ για μια ξαφνική γυαλάδα που θα διαπεράσει τις άκρες στις βλεφαρίδες σου./

έπαψα να πιστεύω οτι υπάρχεις/ αρνούμαι να το πιστέψω/ γιατί κάτι έγινε και ταρακούνησες το μέσα μου και με έκανες θεριό ανήμερο και τώρα δεν ηρεμώ/ καμία πατρίδα για μένα/ μονάχα βροχερά απογεύματα με σπριντς στη παραλία και άδεια κρεβάτια με θέα το απομακρυσμένο μου Εγώ να ξεθωριάζει σε κάθε βαριανάσεμα μου..

Λαμποκοπάω ανάμεσα στα λασπωμένα μου αποκαΐδια 

και συνήθισα σε αυτή τη μπόχα

σε αυτό το σούσουρο 

σε αυτή τη λαιμαργία 

και δεν σώζομαι σου λέω.

και πάω στο νεροχύτη και θέλω να βάλω αντίχειρες μέσα μου να ακουμπήσω το λαρύγγι

 μου να ξεχυθούν 

έντομα σουσάμια αμπελόφυλλα 

περασμένα μεγαλεία 

και εσύ.

Προπάντων εσύ.

Ω 

χρόνος-εκμαγείο ή αλλιώς περιστρέφομαι διαρκώς γύρω από μια νοητή διπλή έλικα.

Το καλοκαίρι ξεμακραίνει με ένα τραγούδι που ξαφνικά ταράζει το ραδιόφωνο,

το ακους και διώχνεις το βλέμμα από τις σημειώσεις και τα ''ψιλά γράμματα''

Μικρός μας βγήκε ο απολογισμός των δυο τελευταίων μηνών.

Περίεργες και οι τωρινές, κιτρινιάρικες νύχτες δίχως οσμή.

Λίγο πριν ξεκινήσω να σε απορρίπτω

με συνάντησες.

Φορούσες μια φαρδιά γκρι μπλούζα με μαύρες ραφές

και παπούτσια ορειβατικά,

-Ναι μωρέ θυμάμαι μέχρι και τι χρώμα κορδόνια είχαν 

και πως σχεδόν έμοιαζε λες και τα φορούσες ανάποδα.

το δεξί στο αριστερό και το αριστερό στο δεξί.-

μέσα στην Αυγουστιάτικη κάψα,όλα αυτά.

Στη περασμένη Αυγουστιάτικη λαίλαπα .

Κοιτούσα την ώρα περπατώντας αντίθετα από σένα 

από μένα

από τα σύνορα μας.

Στο μυαλό μου υπήρχε μονάχα το περασμένο ταξίδι στη Σέριφο,

Η πρακτική

 που μου άφησε κουσούρι να ξυπνώ στης 5

και να καπνίζω με το αριστερό για να κρατώ το τιμόνι του τρακτέρ με το δεξί .

Η αναθεματισμένη εξεταστική

γεμάτη μύκητες και α(ν)δρομυκώσεις και παθογόνα παντός τύπου.

Το ταξίδι αυτό που όλο και πλησιάζει

που όλο και θαρρώ πως ψέμα είναι

Μια υποθάλπτουσα συγκατοίκησή με την Α.

και το πάθος μου για να περάσω τον χειμώνα μου μαζί της,

που ναυάγησε πριν καν αρχίσει.

Γύρω γύρω παντού στις τσέπες καραμέλες.

να μετράω κουτιά με άρωμα δυόσμου και εκχύλισμα πράσινου τσαγιού.

Να Τρέχω να προφτάσω τους ψαράδες στις άκρες της προβλήτας 

λίγο πριν σκοτεινιάσει και μαζέψει υγρασία το κορμί τους.

Να τρέχω να ανταμώσω και τη μοναξιά μου στη γωνιά της γειτονιάς σου,
λίγο πριν κατρακυλήσεις από τις σκάλες με την γλυκιά σου φιλενάδα.

Τώρα. Εδώ και τώρα.

 θέλω να σε δω να βαδίζεις αντίστροφα από τη τροχιά που σε συνάντησα.

να τρεμοσβήνεις τις νύχτες λίγο πριν φτάσω σπίτι σου.

να διπλώνεις τις κουβέρτες σαν να ναι ξεχασμένα σώματα γυναικών που δεν πρόλαβες να διώξεις.

και να μου λες πως ''Να,πέρασε άλλη μια μέρα δίπλα σου χωρίς να ρίξω ματιά στο ρολόι.''

Μα τα ρολόγια σου είναι δίχως μπαταρίες ,γιατί με ενοχλεί το τικ τακ τους

και τα χέρια σου με τους καρπούς τους ελεύθερους.

Για ποια ρολόγια μου μιλάς,λοιπόν ;

Δίχως ρολόι που ,

σε ποια ήπειρο κατοικεί ο χρόνος ;

Στο σώμα σου μου λες

και ανταμώνω τους δείκτες να κυκλώνουν τις γάμπες μου

να σκαλίζουν τα λεπτά 

πίσω από τα δάχτυλα μου

να αναζητούν χώρο για

να εγκλωβίσουν τα ξεχασμένα δευτερόλεπτα 

που απέφευγα,

καιρό τώρα μακρυά σου.