22.9.14

χρόνος-εκμαγείο ή αλλιώς περιστρέφομαι διαρκώς γύρω από μια νοητή διπλή έλικα.

Το καλοκαίρι ξεμακραίνει με ένα τραγούδι που ξαφνικά ταράζει το ραδιόφωνο,
το ακους και διώχνεις το βλέμμα από τις σημειώσεις και τα ''ψιλά γράμματα''
Μικρός μας βγήκε ο απολογισμός των δυο τελευταίων μηνών.
Περίεργες και οι τωρινές, κιτρινιάρικες νύχτες δίχως οσμή.

Λίγο πριν ξεκινήσω να σε απορρίπτω
με συνάντησες.
Φορούσες μια φαρδιά γκρι μπλούζα με μαύρες ραφές
και παπούτσια ορειβατικά,
-Ναι μωρέ θυμάμαι μέχρι και τι χρώμα κορδόνια είχαν 
και πως σχεδόν έμοιαζε λες και τα φορούσες ανάποδα.
το δεξί στο αριστερό και το αριστερό στο δεξί.-

μέσα στην Αυγουστιάτικη κάψα,όλα αυτά.
Στη περασμένη Αυγουστιάτικη λαίλαπα .

Κοιτούσα την ώρα περπατώντας αντίθετα από σένα 
από μένα
από τα σύνορα μας.
Στο μυαλό μου υπήρχε μονάχα το περασμένο ταξίδι στη Σέριφο,
Η πρακτική
 που μου άφησε κουσούρι να ξυπνώ στης 5
και να καπνίζω με το αριστερό για να κρατώ το τιμόνι του τρακτέρ με το δεξί .
Η αναθεματισμένη εξεταστική
γεμάτη μύκητες και α(ν)δρομυκώσεις και παθογόνα παντός τύπου.
Το ταξίδι αυτό που όλο και πλησιάζει
που όλο και θαρρώ πως ψέμα είναι
Μια υποθάλπτουσα συγκατοίκησή με την Α.
και το πάθος μου για να περάσω τον χειμώνα μου μαζί της,
που ναυάγησε πριν καν αρχίσει.
Γύρω γύρω παντού στις τσέπες καραμέλες.
να μετράω κουτιά με άρωμα δυόσμου και εκχύλισμα πράσινου τσαγιού.
Να Τρέχω να προφτάσω τους ψαράδες στις άκρες της προβλήτας 
λίγο πριν σκοτεινιάσει και μαζέψει υγρασία το κορμί τους.
Να τρέχω να ανταμώσω και τη μοναξιά μου στη γωνιά της γειτονιάς σου,
λίγο πριν κατρακυλήσεις από τις σκάλες με την γλυκιά σου φιλενάδα.

Τώρα. Εδώ και τώρα.

 θέλω να σε δω να βαδίζεις αντίστροφα από τη τροχιά που σε συνάντησα.
να τρεμοσβήνεις τις νύχτες λίγο πριν φτάσω σπίτι σου.
να διπλώνεις τις κουβέρτες σαν να ναι ξεχασμένα σώματα γυναικών που δεν πρόλαβες να διώξεις.
και να μου λες πως ''Να,πέρασε άλλη μια μέρα δίπλα σου χωρίς να ρίξω ματιά στο ρολόι.''
Μα τα ρολόγια σου είναι δίχως μπαταρίες ,γιατί με ενοχλεί το τικ τακ τους
και τα χέρια σου με τους καρπούς τους ελεύθερους.
Για ποια ρολόγια μου μιλάς,λοιπόν ;
Δίχως ρολόι που ,
σε ποια ήπειρο κατοικεί ο χρόνος ;

Στο σώμα σου μου λες

και ανταμώνω τους δείκτες να κυκλώνουν τις γάμπες μου
να σκαλίζουν τα λεπτά 
πίσω από τα δάχτυλα μου
να αναζητούν χώρο για
να εγκλωβίσουν τα ξεχασμένα δευτερόλεπτα 
που απέφευγα,
καιρό τώρα μακρυά σου.



2 σχόλια: