και ενώ όλοι μιλάνε για φλεγόμενα φεγγάρια....

Εγώ μιλώ για τη..

 νύχτα που γεννήθηκε η Σελήνη.

και άρχισε να φουσκώνει και να φουσκώνει

ώσπου ξεχύθηκε στο κόκκινο ουρανό

και κρεμάστηκε από ανθρώπινα δάκτυλα.. 

Συνάντησε έπειτα μυριάδες Σελήνες 

και όλες μαζί ξεκίνησαν ταξίδια...

Σε θάλασσες φουρτουνιασμένες 

Σε έρημα τοπία με αναρριχώμενα φυτά

ώσπου τελικά όλες μαζί,

ήμερες πια,

χωρίς 

εκλείψεις 

ξαπόστασαν αποκαμωμένες.

η Ελία φτιάχνει αράβικες πίτες 

καθώς ψαλμοί εναλλάσσονται στη κουζίνα 

και 

στάλες βροχής παγιδεύονται στις χαραμάδες ..

Γιατί τα ταξίδια δεν υπήρξαν 

για να με τρελαίνουν 

και οι αναμνήσεις σαν σαράκι

να κατασπαράζουν 

τα μάλλινα πουλόβερ μου.

Το αεροπλάνο ίσως να μη φτάσει ποτέ

-τι να προλάβουν να καλύψουν άραγε 9 ευρω ;-

και ο βορράς ο δικός σου

ίσως πια

είναι ολότελα κατάδικος μου,

γιατί ξέρω

πως ξέρεις

οτι ξέρω

οτι θα θελες να ήμουν εκεί..

και εγώ θα μαι,

τριγύρω,

να χάσκω μονάχη 

να τρώω τις αράβικες Σελήνες μου,

να σου μοιάζω κάθε μέρα και λιγότερο.

Ω μα τι όμορφα..

γιατί σβήνεσαι

και σβήνομαι

και σε λίγες ώρες θα έχουν σβηστεί όλα.

Καληνύχτα Ελλάδα.