24.5.14

να γελάς γιατί υπάρχεις ακόμα

Τα χαμογελά σου που να τα κρύψω ;
που να τα φυλάξω ,για να μην ζηλέψουν οι άνθρωποι ,
να μην φθονήσουν ;

Μεσημεριάζει
και ακουμπώ στα κάγκελα ,
δίπλα στο περβάζι με τη ντοματιά και τη πιπεριά Φλωρίνης,
καπνίζω το πρώτο και τελευταίο τσιγάρο της ημέρας,
καθώς ο ήλιος χαϊδεύει τη πρησμένη μου κνήμη.
Περιοστίτιδα κνήμης,
μου είπαν.
Δεν γλιτώνω,
τους είπα.
Πέρνω κρυφά χάπια
και ο Μ. φωνάζει, αδιάφορος,
σασέ και στεπ και ροκ
και οι πρόβες ανεξάντλητες
και τα τραγούδια σαν να κρυφογελάνε ανάμεσα στα οστά μου.
και η φλεγμονή λες και ειρωνικά στέκεται και με κοιτά και απορεί με το θράσος μου.
Έτσι είναι ο έρωτας,
σου λενε.
Ένα ατελείωτο βλέμμα ανεξάντλητου θράσους .
Ο έρωτας είναι χαρακτηριστικά ανθρώπων που στάζουν στα παράθυρα.
λέω εγώ,
και απλώνω τη μπουγάδα.

Γέρνω στη πολυθρόνα με το πλεκτό κάλυμμα που σε τσιμπάει.
Είναι η ώρα του.
Έφτασε ο καιρός για το δροσερό ριγέ σεντονάκι,
για τα ροδάκινα και τα βερίκοκα που μαλακώνουν καθώς τα κουβαλάς.
για τις ντομάτες,τις κατακόκκινες που περιμένουν να τις τρίψεις στο παξιμαδάκι
να τις πλακώσεις με τη ξινομυζήθρα και με μπόλικη ρίγανη,
να τις προσφέρεις στην Α.


Σε σκέφτομαι συχνά,να μαγειρεύεις ψητά λαχανικά
-με κείνα τα γάντια τα φαρδιά που είχαμε αγοράσει από τη πλανόδια αγορά του Πόρτο-
να σιχτιρίζεις με τα μαχαίρια που δεν κόβουν,
για τη λεκάνη που δεν είναι αρκετά μεγάλη για να κόψεις τις μελιτζάνες
για ΄μενα που συνέχεια το παίζω ξερόλας και σε υποτιμώ.

και σε κοιτώ/και μου γελώ/και απορώ

Ψίχουλα οι αναμνήσεις.
Απομένει άλλη μισή ζωή για να ξοδέψω πλάι σου .
Και εγώ σου ξεφουρνίζω τόσα ψέματα μέσα στο  κενό και αδιάφορο σύμπαν που ζούμε.
Ξέρεις,
Θα πρεπε να με έβαζες και ΄μενα μέσα στο παλτό σου,
δίπλα στα χαρτάκια απο τσίχλες και εισιτήρια,
να με ταξίδευες.
Μα ο χειμώνας σαν να σβήσε ξαφνικά,σαν να άφησε πίσω του μονάχα
μια Βακχική βοή,
και ο χρόνος σαν απέκτησε αίφνης μια χάρτινη υφή.
Τρελαίνομαι στον παραλογισμό μου.
Πλησιάζουν παράδεισοι
σωριασμένοι εμπρός
στις μύτες των ποδιών μου.
Κοντοζυγώνει και το ταξίδι που ονειρεύτηκα,
και όλα αυτά που ποτέ δεν τόλμησα να σου πω πως μια μέρα θα αποκτήσω.
Και ξάφνου είναι όλα δικά μου.
όλοδικά μου.

Τι να την κάνω άλλωστε,
τη μισή υπόλοιπη ζωή μου,
αφού μαζί σου δεν θα τη χαραμίσω ;

Χαμόγελα
 και
φωτογραφίες κόντρα στο φως σου. .

Να γελάς γιατί υπάρχεις ακόμα 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου