ένα λάθος δυο λάθη τρία λάθη

''Επιτέλους υγράνθηκαν λίγο τα ματάκια σου'' , του είπε

''Η μοναξιά δεν έβλαψε ποτέ κανέναν'' της είπε.

''Αυτό που σε βλάπτει είναι η συνήθειά της

και η παραίτηση σου προς κάθε είδος κοινωνικής επαφής.

Μονάχα η συμβιβασμένη αποφυγή της σε σκοτώνει.

Να το θυμάσαι αυτό..''

''Είμαι ολόκληρη μια βλάβη'' ,του είπε σαν να μην το άκουγε πια.

Κυλάω σε αδιάφορα μονοπάτια.

Οι στιγμές έχουν χάσει τη σειρά τους.

Τα γεγονότα αλληλοσυγκρούονται χωρίς αξία

Ο ύπνος λείπει όπως κ εσύ.

3 ώρες .

Καλοκαιρινά πρωινά με υγρά μαξιλάρια και μπόλικο γιαούρτι απλωμένο στις καμένες σου γάμπες.

Θυμάσαι ;

Καλοκαίρι στο λιβάδι εκείνο.

Με έβγαζες φωτογραφίες καθώς χάιδευα την ουρά ενός αλόγου.

Είχα μαζέψει στάχυα στις τσέπες μου

και να τώρα

περίπου 3 χρόνια αργότερα,

οδηγάω  τρακτέρ και φτιάχνω αχυρόμπαλες μεγάλες και βαριές,που σε καμιά τσέπη δεν χωράνε.

''Αυτό που δεν μπορώ να συνηθίσω είναι η ανάμνηση της γλυκιάς συνύπαρξης μας'' θα σου έλεγα.

Αυτό το γέμισμα στα πνευμόνια σαν να σου περισσεύει ο αέρας

Θέλω λίγο ακόμα από εκείνο το μπούκωμα

Γιατί τώρα όσο και να εισπνέω και να ρουφάω και να ταρακουνιεμαι ολόκληρη ,

συνεχώς αδειάζω.

Πνίγομαι και βήχω.

Αντιστράφηκε η διαδικασία,βλέπεις.

Αντιστράφηκε και η εξίσωση.

Συνεχώς αφαιρούμαι .

Αρνητική ύπαρξη κοντεύω να γίνω.

Μου είχες τάξει πολλά

Ταξίδια και διαδρομές στο νησί μου.

''και ας θυμώσουν οι Κυκλάδες σου'',μου είχες πει.

''Εμείς θα πάμε στο Νησί σου,θα δεις.''

Όλα δικά μας,

και τα μαλλιά σου να μπλέκονται στα ελαιόδενδρα και στα μισάνοιχτα τζάμια του αυτοκινήτου.

Μεγάλο στόμα είχες εκείνο το καιρό..

ίσως γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν πίστεψες ποτέ σου.

ίσως γιατί ήμουν πιο γκρινιάρα από ποτέ 

και συνεχώς απαιτούσα.

Απαιτούσα.

Κοίτα,

Ακόμα και η γιαγιάκα στο απέναντι μπαλκόνι ,σήμερα έχει συντροφιά.

Και καίνε τα κεράκια στο μικρό τραπεζάκι της.

Και καίει το κόκκινο φως στο δωμάτιο της Α.

και καίγομαι κ εγώ σαν ανύπαρκτη σκιά στο τοίχο.

Πόσο άραγε αντέχει μια σκιά δίχως φως τριγύρω ;

Δίχως λίγο-ελάχιστο- φως ;