Οι Φίλοι , Εγώ και Αυτή

Οι Φίλοι

Σας αφήνω.

Δεν πλάστηκα για σας.

Με κατασκεύασε η αέναη μοναξιά του σύμπαντος.

Και εσείς είστε από τη γη.

Σαν πετραδάκια

ή βοτσαλάκια της θάλασσας

της αλμύρας της καταγάλανης

κατρακυλάνε και χάνονται 

οι Φίλοι

Διαρκώς στρίβουν στις γωνίες των δρόμων

και εξαφανίζονται μέσα στους υπονόμους

Αόρατα κινούνται στις σωληνώσεις .

Συναναστρέφονται με τετράποδα

και γουλιά γουλιά πίνουν το νερό πριν αυτό στάξει από τη βρύση μου.

Διαβάτης στις ζωές τους.

Παρατηρητής των μορφασμών τους.

Συνήθεια του πρωινού τους.

Μα πουθενά Εγώ.

Το Εγώ

Σάββατο 

απόκρημνο

 στις σκαλωσιές 

της Άνω Πόλης.

Σχεδόν αφέθηκα σήμερα.

Στο σχεδόν βρίσκομαι.

Ανηφόριζα

είχα ανοίξει διάπλατα το παλτό μου

και άφηνα το κασκόλ 

να μπλέκεται στις καστανές τούφες

και τον αέρα να τρυπάει το λαρύγγι μου

να φέρνει ζάλη στους κροτάφους μου

Να πάλλονται αυτοί/

Να βασανίζονται στις δονήσεις. 

Πρωτοφανή συμπτώματα

Είναι ίσως επειδή 

τα στρογγυλά χαπάκια μου άλλαξαν χρώμα

Τώρα καίνε και το λαιμό.

Όχι μόνο το συκώτι.

Τα απολαμβάνω περισσότερο έτσι

και ας λέει η Α. οτι πικρίζουν.

Η Αυτή

Αυτή μου μοιάζει

Άγνωστε 

Μην λαχανιάζεις ξωπίσω της.

Την ξέρω καλά.

Αν πλησιάσεις τη σκιά της

αποτραβιέσαι από την ύλη της,

Πως θα φτάσεις να αγγίξεις χωρίς πρώτα να δεις ;

''Κυνηγάς μια απουσία'' θα σου έλεγε.

''Παρούσα υπήρξα μονάχα με εκείνον ''

''Και εκείνος ήταν το απών στη ζωή μου

και το παρόν στη διαστροφή μου''

Έχεις να πολεμήσεις με δυο.

Ίσως με τρεις ή τέσσερις 

Με αυτήν .Εκείνον και τις σκιές τους.

Αν βλέπεις τρεις,

την έχεις χάσει ήδη

Αν βλέπεις τέσσερις

 ίσως

ίσως μπορείς.

Διάβαινε