το χαλί

Πως κρέμεσαι έτσι από πάνω μου ;

Εγώ ήθελα μονάχα
να ανοίξω την πόρτα και να χαθώ στο διάδρομο.

Να αφήσω στο χαλάκι πατημασιές από λάσπη και χόρτα,

να χεις να θυμάσαι καθώς θα κλειδώνεις την πόρτα σου το πρωί.

Καθώς θα ντύνεσαι με ρούχα που κάποτε μύριζαν σαν τα μαλλιά μου..

Ναι εκείνο το άρωμα που θύμιζε χλωρά χόρτα και υγρασία..

''Κυλίεσαι στους αγρούς ;'' με είχες ρωτήσει τότε

είχα γυρίσει και σε κοίταζα απορημένη..

''Κυλίεσαι στους αγρούς κάθε που λες πως λούζεσαι ,δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το άρωμα που αποπνέεις σε κάθε κίνηση των μαλλιών σου..''

και αυτή τη φορά δεν περίμενες απάντηση..

Εγώ ήθελα μονάχα
να φύγεις,

γιατί κάθε μέρα σε άκουγα να φεύγεις.

Κατέβαινες δυο δυο τα σκαλιά,

αχόρταγος να βροντήξεις τις πόρτες πίσω σου,

και άφηνες τα παράθυρα ανοιχτά 

και ας ήξερες ότι είμαι λίγο άρρωστη

-κυρίως στο μυαλό-

και ας ήξερες πως ο αέρας κάνεις τα παραθυρόφυλλα να τρίζουν 

και ο ήχος αυτός με ξυπνάει..

και αν με ξυπνήσει ήχος εμένα...

πάει ,τελείωσα.

Γνώριζες,μην το αρνείσαι.

Σου μιλούσα για νεφελώματα 

και ταλαντώσεις κορμιών ,ψηλά σε λόφους.

Ζουζούνιζα σαν μαμουνάκι

''Είσαι απαραίτητος στη φύση. Είσαι απαραίτητος σε μενα''

τραγουδούσα.
Φορούσα αποχρώσεις του γκρι,
στροβιλιζόμουν σε δίνες ασήκωτες

και εσύ,

εσύ τι έκανες ;

Με εξουθένωνες παράγοντας σιωπή.

Χαμήλωνες το βλέμμα,
έστριβες θάνατο,
τον κάπνιζες.
και δεν μου δίνες ούτε ρουφηξιά.
Με απέκλειες.

Ήταν Κυριακή όταν θέλησα να σου λερώσω το χαλάκι της εξώπορτας.
Ναι μια από ΄κεινες τις καινούργιες Κυριακές μας,
που μέχρι και στον ώμο είχες πάψει να με φιλάς.
Έξω βροχή.
Ντύθηκα στα λαδί,
Ξεχύθηκα στους δρόμους προς αναζήτηση της πιο βρόμικης λακκούβας.
Λάσπες παντού.
βούτηξα με πάθος τα μποτάκια μου.
Φαντασιωνόμουν τον λεκέ στο χαλάκι σου.
Τον λεκέ στη ζωή σου.

Καθώς επέστρεφα τρέχοντας στο σπίτι σου,
φευγαλέα αντίκρισα το είδωλο μου σε μια τζαμαρία
Προσωποποίησα τη μοναξιά στη μορφή μου.
Τις υγρές σου ανάσες στο τζάμι της κουζίνας ,
που στεκόσουν κάθε που με περίμενες..

Ποια ήμουν εγώ που θα σου λάσπωνα το χαλί της εξώπορτας ;
Το χαλάκι μας ;

Εγώ ήθελα μονάχα..
Μάταια..
Έτσι και αλλιώς ποτέ δεν πείσαμε ο ένας τον άλλον.