οι αναμνήσεις μια καλοκαιρινής ύπαρξης.

Η Αμοργιανή μορφή της Ζυράννα.

Ήτανε νομίζω το πρώτο πρωινό μας στο Νησί,

όταν συναντήσαμε την αιθέρια ύπαρξη της Έλενας,

η σκηνή της κολλητά δίπλα στη δική μας.

κρεμασμένα στα σχοινιά της

σακούλες με σταφύλια και μια πετσέτα στα χρώματα των μαλλιών της.

Μου θύμισε τη Ζατέλη.

Νομίζω έκρυβε μέσα της ολόκληρο το φως από τον Λύκο που συνέχεια επανέρχεται και μας ταράζει.

''Να έρθετε το Πάσχα..

το Πάσχα,

τότε που οι λόφοι ανθισμένοι σε ζαλίζουν,

όχι από τις στροφές,μα από το άρωμα.''

έτσι μας είπε ένα απόγευμα καθώς ξεπλέναμε το αλάτι από τα σώματα μας.

Γίνηκε φίλη μας,καλή .

Μονάχα από τις σκιές της τη νύχτα που επέστρεφε

μονάχα από τα λεπτοκαμωμένα δάχτυλα,

απο τα γατίσια της μάτια,

την αγαπήσαμε.

Τα καλοκαιρινά της φορέματα σε χρώματα της γης και της φωτιάς,

σέρνονταν στην άμμο,

χάραζαν πορείες.

και εμείς μαντεύαμε 

και ορίζαμε την απουσία της,

σαν ερχόταν

και σαν έφευγε.

κάθε τι άλλο δεν υπήρχε.

Τα σταφύλια δεν τελείωναν ποτέ

και εγώ χανόμουν στις διηγήσεις της.

Ήθελα να τη ρωτήσω αν υπήρξε ποτέ μέσα στο μυαλό της Ζυράννα ;

αν την κάλεσε κάποια αυγή,εκεί στο γραφείο της,

αν της πρόσφερε Σαντέ άφιλτρο καθώς έδιωχνε τις γάτες της,

για να μείνουν οι δυο τους,

μόνες.

Δεν έμαθα ποτέ.

Σαν έφτασε η μέρα του αποχωρισμού,

Την χαιρετήσαμε δειλά,

σχεδόν μυστικά,

και απομακρυνθήκαμε με κάτι βήματα βαριά,

ασταθή,

μετανιωμένα.

Νομίζω πως σαν έμεινε μονάχη πίσω,

θα αντιλήφθηκε σίγουρα 

το υπόκωφο μουγκρητό της γης

που ξέσπασε

ως αντίδραση της αλλεπάλληλης σύγκρουσης 

των πελμάτων μας με το έδαφος..

ίσως όμως και όχι.