οι αναμνήσεις μια καλοκαιρινής ύπαρξης.

Η Αρχή

ξανά

σαν ανόητες

περιγελούμε

το παρόν.

Ναι

εκείνο το ταξίδι πάνω στο πλοίο,με το σκοτάδι ολόγυρα

να τρεμοπαίζει μέσα από τα μάτια μας

και εμάς σωριασμένες πλάι σε δυο τριαντάρηδες ,

με απλωμένα τα σλιπινγκ μπανγκ μας και

με βαλίτσες έτοιμες να πλακώσουν τα κεφάλια μας.

Η Α. και η Χ. αμήχανες να κοιτάζουν τα γύρω πρόσωπα,

εγώ να μασουλάω αραβικές πίτες,

νεαρά ζευγάρια να μου θυμίζουν την απουσία σου,

που τότε-ίσως- μου ήταν αναγκαία.

Μαζεμένες στο κατάστρωμα,

είχε αέρακι,

να μαντεύουμε ποιο είναι το νησι στα δεξιά μας,

να ρωτάμε έναν παππού με χάρτη και καρό πουκάμισο.

να μην ξέρει ούτε αυτός.

να γελάμε να γελάμε ..

και ύστερα να Την !

Η Αμοργός απλωμένη .

Μας άνηκε..

από το πρώτο δευτερόλεπτο της συνύπαρξης μας,

μας είχε δοθεί..