οι αναμνήσεις μια καλοκαιρινής ύπαρξης.

Το Τέλος

Η Α. και η Χ. κοιμηθήκανε στο παρκάκι
καθώς το πλοίο κοντοζύγωνε στο λιμάνι

και οι χοροί τελείωναν στην εξέδρα.

Το νησί θα κοιμόταν απόψε ξημερώματα
θα έσερνε τη ζάλη από τη ψημένη ρακή,
τη γλύκα από τα παστέλια,
κάτω από τους ασβεστωμένους τοίχους της κάμαρης του.

και εμείς θα αφήναμε αναστεναγμούς και κοχύλια πίσω μας

Η ζέστη μας καρτερούσε.

ένας παγωμένος καφές,μπόλικα κριτσίνια, η φίλη μου η Χ,

και μια άδεια πρωτεύουσα να μας κουνάει κόκκινο μαντήλι.

Τρένα γυρισμού

μορφασμοί χωρίς εξήγηση

κάπου να χανόμασταν,εκεί πριν τις ράγες

ή ίσως να χάλαγε η μηχανή

να ακυρωνόταν το δρομολόγιο

να μέναμε λιγάκι πίσω

να δέναμε σωσίβια

βουτιά και

πίσω στο νησί.

ξανά.

απόσπασμα,λέξη προς λέξη, από την Ελία Βεβία ,να μιλά σε ένα τρελιάρικο βίντεο τη νύχτα εκείνη,ύστερα από μαύρες σαμπούκες,παξιμάδια και κερασμένες ψημένες ρακές.

<<Στα ίδια μέρη θα συναντηθούμεεε.

Τα Κατάπολα.Φαίνονται μονάχα κάποια φωτάκια.

Καπνίζω.Τα κορίτσια κοιμούνται.

Το πλοίο φεύγει σε μια ,με μια μίση ώρα.

Το πλοίο είναι αυτό.

Είχε γλέντι και τελείωσε ,

πριν μισή ώρα,

δηλαδή στης 04:00.

Η ώρα είναι 04:30.

Η Χ. εδώ ένα μαύρο πράγμα,δε φαίνεται.

Εγώ εδώ δεν ξέρω άμα φαίνομαι.

και η Α. ένα άλλο πράγμα,ούτε αυτή φαίνεται.

*γέλια

εδώ ένα δένδρο που ούτε αυτό φαίνεται μέσα στο σκοτάδι

γελια*

Ζωή και κότα.>>