η πρωινή μου ιεροτελεστία

Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό

το ρολόι έδειχνε 08:23

και εγώ με το μακρύ μπλέ μου φλις τριγυρνούσα άσκοπα 

από τα κρύα πλακάκια 

στις χουχουλιάρικες κουρελούδες 

και πάλι πίσω.

Χτυπούσα τις φτέρνες μου στο πάτωμα

καθώς η τσαγιέρα σφύριζε με μανία.

Είναι ορισμένα πρωινά που ο ήχος της ,

είναι πιο έντονος 

πιο διαπεραστικός.

Θαρρείς και λυσσά να ζεστάνει το νερό

ή ενοχλείται με τη καθημερινή ρουτίνα που την έχω υποβάλει.

Μια κουταλιά πράσινο τσαί sencha,

φύλλα jingo,

καρπός της αγριοτριανταφυλλιάς,

πέταλα κενταύριου 

και κόκκοι ροζ πιπεριού

έτοιμο σε 5 με 6 λεπτά.

Αρκετός χρόνος για να κατασπαράξω το μίγμα με νιφάδες βρώμης-φαγόπυρου-κινόα,

αποξηραμένα άσπρα μούρα

 και μια χούφτα κολοκυθόσπορους,

μαζί με γάλα.

Γέρνω στη πολυθρόνα με το πλεκτό κάλυμμα που είχα αγοράσει παρέα με την Α.

-προοριζόταν για δημιουργία φορέματος,μα μας νίκησε ο χρόνος-

με τσιμπάει στη πλάτη καθώς 

o βρυχηθμός του λιονταριού

ρέει από το υπνοδωμάτιο.

Ρουφάω το τσάι

αναμετρώ τις αναμνήσεις,

Τις βλέπω να κατασπαράζουν και σένα τώρα.

Να ! 

Γελώ καθώς αντικρίζω

 τα άκρα σου να κρέμονται από τα σαγόνια τους.

Λύνω τα μαλλιά μου,

-θυμίζω μέδουσα τώρα τελευταία-

Έξω 

λάμπει το σύμπαν,

μα εγώ δεν έχω που να πάω.

Στένεψαν τα όρια της πόλης.

κομμάτι γης  δεν έμεινε για ΄μενα.

Στέκω,λοιπόν,

 μέσα -μου-

αλληλεπιδρώ με τα ξεθωριασμένα χρώματα των τοίχων

Ίσως μια μέρα να γίνω λαδομπογιά

να απλωθώ στις ζωγραφιές των παιδιών σου.

Να με κρεμάσετε με μαγνητάκι στη πόρτα του ψυγείου

ή ίσως να με καταχωνιάσετε σε κάποιο συρτάρι μέσα σε έναν φάκελο με τίτλο

''Οι πρώτες μου ζωγραφιές''

Το τσάι τελείωσε

Η αναμέτρηση τελείωσε.

Και όλα μένουν ίδια

τόσο αλλοπρόσαλλα ίδια.

με το μόνο που συνεχώς αλλάζει,

να'ναι οι αναλογίες στο σώμα μου 

αλλά και αυτές,

όχι όπως θα ήθελα και φανταζόμουν.