πολυβόλα

Ναι λοιπόν.

με Ξεγέλασα.

Με φωτεινές επιγραφές σε παλιές οικοδομές
και καινούργια στενά φορέματα.
Με εγωιστικές σχέσεις
και μουχλιασμένες συναντήσεις με φαντάσματα.

Με τη καταχνιά

και την ομίχλη της νύχτας 

να υγραίνει τις υφές στις παλάμες μου.

Με τα βλέμματα

να αλληθωρίζουν στα σκοτάδια άγνωστων κρεβατιών.

Με τις σβούρες,
των καμπύλων μου,
και τους κραδασμούς
να πάλλονται μονάχα στο αριστερό πόδι.
Το δεξί ατροφικό
να τρίζει σε κάθε κίνηση.

Με ιστορίες που μιλάνε για αρραβώνες με γάτες,

και για ποτάμια που οδηγούν σε αποβάθρες.

με ιστορίες που ποτέ δεν με άφησες να σου πω.

Με αναγκαστικά αγγίγματα που μου δίδαξες
και φιλιά από καθήκον που σου έμαθα
λες και
ο έρωτας δεν θα έμενε ποτέ πίσω.
θα μας περίμενε στις γωνίες,
θα φώλιαζε στα τσέπες μας,
στις σχισμές από τα πλεκτά πουλόβερ μας.

Με το βελούδινο δέρμα σου

και τη μυρωδιά από γιασεμί που σε έλουζε τα καλοκαίρια.

Με τις δροσερές αυγούλες που σε καρτερούσα με ένα φωτάκι αναμμένο
και έτρεχα να σε προφτάσω στη πόρτα της αυλής
να κλέψω λίγο από την ανατολή σου,
να σου χαρίσω λίγο από τη κυκλαδίτικη δύση μου.

Με τις μέλισσες για φιλικές συζητήσεις

και μπισκότα με ξερά σύκα και κουκουνάρι.

Με τις μεταμφιέσεις σου,

τις ανεκδήλωτες και ανέκφραστες 

που έπρεπε να αποδεχτώ και να ξεπεράσω

Με όλες αυτές τις ανακρίβειες  

που έμαθα να υπομένω και να συζώ. 

Με Ξεγέλασα,

και να μαι τώρα εδώ 

να προσπαθώ να Ξεγελάσω και σένα .