Φοβάμαι πως χωρίς εσένα δεν είμαι.

Υπάρχουν και αυτοί που παντού σημειώνουν το όνομα σου,

Σε κυνηγάνε για λίγο

στη μέση της ξεραΐλας της πόλης

έτσι για να αισθανθούν

-φευγαλέα-

τις μπούκλες σου,να γαργαλάν το λαιμό τους.

Λατρεύουν το αγκάλιασμα σου

καθώς το ταβάνι συνθλίβεται στο αραίωμα της κεφαλής τους,

καθώς η θλίψη σημειώνει με μαύρο μαρκαδόρο,

ελιές δεξιά από το άνω χείλος τους.

Φυλακίζουν τις μικρές σου τσιριχτές φωνούλες,

τις λαχταρούν να γαργαλάν 

τις άκρες των αυτιών τους.

Στα σκοτάδια για λίγο σε ξεχνάνε,

ψηλαφίζουν τη πορεία στη χωρίστρα των μαλλιών σου

σκοντάφτουν στο μελάνωμα 

που ο ήλιος σου χάρισε το περσινό καλοκαίρι.

Επιστρέφουν κάθε που νιώσουν οτι έπαψαν να σου είναι απαραίτητοι,

κάθε που εσύ περπατάς στις μύτες

 και φοράς λουλουδένια φορέματα ,

που απαλά χαϊδεύουν τους γοφούς σου.

Σαλεύουν αργόσυρτα

λουσμένοι από το εκτυφλωτικό βλέμμα της αδιαφορίας σου,

Σε αρπάζουν

Σε γαντζώνουν

παραληρούν

με μια ασίγαστη μανία

και εσύ
τρεμοπαίζεις

ανάμεσα στα άγαρμπα μπράτσα τους

σαστίζεις

από τις προεξοχές στα σώματά τους.

σιγομουρμουρίζεις,
λατινικά ονόματα φυτών

ξεθάβεις

λυσσασμένες κραυγές από τα νύχια τους.

και ύστερα

αποκόπτεσαι

Αποκαμωμένη

κουρνιάζεις στις φωλιές από τα σεντόνια

τυλίγεσαι με φλούδες 

και ταλαντεύεσαι 

ανάμεσα στα σχήματα του χαλιού και τις άκρες του στρώματος.

'' Φοβάμαι πως χωρίς εσένα δεν είμαι '',
λες
μα το βλέμμα σου ανεπαίσθητα,
σχεδόν αέρινα
γέρνει στο καθρέφτη της ντουλάπας στα αριστερά σου.
Μονάχα εσύ και το είδωλο.

επίλογος:

Can I alone look at the sky my dear