όμορφα συνήθισες να λείπεις

Συνεχίζω να μην τολμώ

Θέτω ως πρόφαση την υποτιθέμενη ευτυχία σου
τον επίγειο παράδεισο που ίσως να προσπαθείς να χτίσεις.
Μιλώ και για διεκδίκηση που έλαβε τέλος
και για τον εγωισμό που δεν θέλω πλέον να με κυριεύει.
Άτολμο πλάσμα η μικρή Ελία.
Κοτούλα.
μήτε να σφυρίξω πια,όπως μου έμαθες καταφέρνω.
Εκείνους τους ρυθμούς που κάνουν τα κοκάλα των ποδιών σου όταν σκύβεις.
τα κρακ-κρουκ που με ανατρίχιαζαν.
Πάνε όλα.
Ακόμα και τον ήχο από το σαγόνι σου σαν τρως δεν θέλω να σκέφτομαι.
περπατάω ανεβαίνω τα σκαλιά δυο δυο
μα η σιωπή σχεδόν αιμορραγεί
και ρέει στις κατηφόρες.
Τι να μας κάνουν εμάς οι λέξεις μικρή μου ;
Άχρηστες μας είναι.

Ω τι όμορφα που λαμπυρίζεις στο σκοτάδι

σαν μικρή πυγολαμπίδα.

θα μου έλεγες

Ω τι ψέμματα συνήθιζες να μου ξεφουρνίζεις ,σου λεω.

Δυνάμωναν οι μουσικές του σύμπαντος

και βαριανάσαινε ο σκύλος στις γωνιές του χαλιού,

σε κάθε σου ψέμα.

Ασθενικό περπάτημα κάτω από τον κουρασμένο ήλιο.

Χάνεις το σκουλαρίκι σου .

κάθε φορά που ξαπλώνω δίπλα σου κάτι χάνεις.

Μια το σκουλαρίκι

μια το ξύλινο κολιέ που σου έφερα από την Α.

μια τις βλεφαρίδες σου

μια τον δεξί σου ώμο

μια τον αριστερό.

Εσύ χάνεσαι σε κομμάτια

Σε δόσεις.

Διαλύεσαι,διαμελίζεσαι.

Εγώ χάνω εαυτούς.

Τους μοιράζω.

Κατεχόμουν από μυριάδες εαυτούς

και μου έχουν απομείνει ελάχιστοι

Μετρήσιμοι στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι

Και έχω ξεχάσει  να μετρώ πάνω από το 5.

Δεν μου χρειάζονται οι υπόλοιποι αριθμοί,βλέπεις

και σε λίγο μήτε τα υπόλοιπα δάχτυλα θα μου χρειάζονται.

''Ποιος τους φορτώνεται άραγε όλους αυτούς τους ξεβρασμένους σου ανθρωπάκους ;''

ρωτάς.

Οι ποιητές σου απαντώ.

Οι ποιητές και οι απομακρυσμένες χωματερές του κόσμου όλου.

''Κουταμάρες.

Εγώ τους φορτώνομαι

 και αυτούς

και τη γκρίνια σου

 και τις τρίχες από τα μαλλιά σου σε σεντόνια και μαξιλάρια ,

να με γαργαλάν τα μεσημέρια που λείπεις.

Όλα στο σβέρκο μου τα χεις θρονιάσει..'' μου λες.

''Ακόμα και τα άδεια κουτάκια από τις λατρεμένες σου καραμέλες,

ακόμα και αυτά πάνω μου στέκουν.

και έχω βαρύνει και έχω γίνει ασήκωτος ''

Ε 

στο λέω,λοιπόν

Σύνδρομο καραμέλας

σχεδόν
κατάντησες και εσύ.
Τίποτα παραπάνω.

-και ίσως είναι αυτό το σχεδόν που θα μας σώσει-

ίσως.