99 γρίφοι

Είκοσι ημέρες
και οι ραγάδες στο σώμα μου σχεδόν διαγράφουν μονοπάτια και σιδηροδρομικούς σταθμούς.
Επόμενη στάση Οινόη.
Νιώθω έναν ανεξήγητο τυμπανισμό, σε κοιλιά και εγκέφαλο
Δεν ξέρω άμα ευθύνεται το αυξημένο ποσοστό κατανάλωσης κρέατος ή ο ίδιος ο εγκέφαλος.
Μάλλον το δεύτερο.

Είμαι ένα αυτοάνοσο νόσημα .

Στρέφομαι εναντίον μου.

και έπειτα αναρωτιέμαι
Ο μπαμπάς έχει τη μαμά
και η μαμά τον μπαμπά
Ο Α. έχει το λολ
και το λολ τον Α. -και ακόμα 9139544864963 καμμένα -

Εγώ ;

ποιον έχω εγώ ;
 
Τούτο εδώ το μεσημέρι
ακούγαμε Αρλέτα

Έπλεκα και έπλεκα.

Φορούσα το γαλάζιο πουά φόρεμα, αγορασμένο από κείνο το παζάρι στο Αλίμπι
και οι ανομοιόμορφες πλεξούδες απλώνονταν στο ανασηκωμένο μαξιλάρι.
 Ξάφνου σκέφτηκα πως αυτό που λείπει τώρα είναι ένας βαρύς και ασήκωτος ελληνικός με μπόλικο πικρό καϊμάκι και 5,6 λουκουμάκια και μπισκότα πτι μπερ παπαδοπουλου μουλιασμένα μέσα στη κούπα και παγωμένο νεράκι και τσιγάρο στριφτό.

Ευτυχώς που ο παπαγάλος υπάρχει σε κάθε ελληνικό σπίτι κάπου καταχωνιασμένος.

Χαμήλωσα λοιπόν τη φωτιά και έμεινα να παρατηρώ τις φουσκαλίτσες του καφέ ,
Σχεδόν αφαιρέθηκα [..]

-  Ξέρεις,

Δεν σου έφτιαξα ποτέ ελληνικό.

Μερακλίδικο, 

να έτσι να λερώσεις με καϊμάκι του μουστάκι σου.

Και ας είχα μπανιέρα ,ποτέ δεν κάναμε μπάνιο μαζί.

Ούτε στη θάλασσα θα κάνουμε ποτέ.

Δεν μπήκες ποτέ στο παιδικό μου δωμάτιο

μήτε ανεβήκαμε με πόδια το βουναλάκι της γειτονιάς μου

Δεν με είδες ποτέ με φόρεμα Ιούλιο μήνα 

και δεν σου καυχήθηκα ποτέ για τα μαυρισμένα μου μπούτια

 και τις γάμπες με τα βραχιόλια που μόνη μου έφτιαξα.

Δεν σε είδα με μούσια χωρίς να διακρίνω το μουστάκι σου

και ξυπόλητο να χοροπηδάς στην άμμο

και τελικά ούτε τη μπάλα σε είδα ποτέ να κυνηγάς 

ούτε να παίζεις τις χορδές από τα όργανα του νησιού.

Δεν μου έκλεψες ποτέ το μαγιό,

μονάχα αναπτήρες

και εγωισμό,

μου έκλεβες.

Οι υποσχέσεις, 

μου και σου, 

γίνανε εφιάλτες που τη νύχτα με φαγουρίζουν

και εγώ ρίχνω την ευθύνη στα κουνούπια, ξέρεις και στις ψευτοταμπλέτες,

έτσι μόνο και μόνο για να μην σε απομυθοποιήσω

 και αρχίσω να σε θεωρώ πλάσμα της φαντασίας μου.

Δεν σου έβαλα νερό να πιεις στην αγαπημένη μου κούπα 

και δεν καθήσαμε ποτέ με αμέτρητα τσιγάρα στο μπαλκόνι να παρατηρούμε το μαυριδερό δάσος.

Μα τι λέω

σε κανενός είδος μπαλκονιού δεν βρεθήκαμε ποτέ μαζί.

Ανόητη ήμουν

να θαρρώ πως είχαμε αμέτρητες ώρες να ξοδέψουμε, τότε που τα παράθυρά μας απείχαν τρία στενά μονάχα.

Τότε που τα πέντε λεπτά ήταν ήδη αρκετά για να ρθείς να μου χτυπήσεις το κουδούνι.

                        και τώρα

πέντε λεπτά και [..]

[..]   Και χύθηκε ο καφές και πιτσίλισα τα πλακάκια της κουζίνας και άστραψε και μια φλογίτσα από τα περιθώρια του γκαζιού με το μπρίκι και πνίγηκες και εσύ μέσα στο καφετί χαμό.

Πανέμορφα.

Αυτά τα αυγουστιάτικα μεσημέρια είναι σιχαμένα

 μα κυλάνε τόσο βιαστικά 

που ακόμα και η κυκλοθυμία μου 

δεν μπορεί να αναμετρηθεί μαζί τους.

Ας είναι.