γύψος

Πηλός.

Θα σε ντύσω με το λευκό αυτό μανδύα

που καφετιάζει μόλις στεγνώσει 

Θα κολλήσω πάνω σου μυσταγωγικά 

Θα λουστώ την αέναη μάζα της γύμνιας μας

και με τα ακροδάχτυλα θα λειάνω τις γωνίες μας,

Θα δώσω μορφή στη νέα μας οντότητα ,

Θα μας τροχίσω

και έπειτα αργά,προσεκτικά,θα τοποθετήσω το ‘’Εμάς’’ στο ράφι δίπλα στο παράθυρο που βλέπει τη λεμονιά του κήπου,

Θα ‘’μας’’ αφήσω εκεί να απορροφήσουμε την υγρασία μας,να ρουφήξουμε τη περίσσεια των υγρών μας.

και με το πρώτο Νοτιά, 

καθώς το φως θα πολλαπλασιάζεται γεωμετρικά ,

θα αρχίσω με πινέλα να τραβάω γραμμές,

να <<πιτσιλιάζω>> το σύμπαν μας

να χρωματίζω τις καμπυλότητες του προδομένου μας εγωισμού.

Και η Άνοιξη θα ρθει Εκεί 

Ναι τη στιγμή,

τη στιγμή εκείνη

που θα ανοίξεις τη πόρτα, θα αφήσεις τα κλειδιά στο τσίγκινο

και θα πεις,

‘’Άραγε τόσο πανέμορφοι θα είμασταν αν γεννιόμασταν μαζί ;’’