31.10.14

σκουπίσου πριν μιλήσεις

Δεν έχω τόπο να κρυφτώ να με απαλλάξω.
δεν έχω κύτταρα να θρέψω 
πάει μου τελείωσε το οξυγόνο και τα συναφή
Οι εφιάλτες μου πλέον 
ανεξήγητοι και φοβισμένοι
οδηγείσαι στη παράνοια
τι συμβαίνει μέσα σου με ρωτάνε
Δεν ξέρω αλήθεια
είμαι στη περίοδο δακρύρροιας 
φουσκώνουν οι οφθαλμοί μου
πέφτουν τα φύλλα μου-μαλλιά μου
πέφτω και εγώ ολόκληρη 
σαν σώμα για κρέμασμα και μόνο για αυτό
σαν γκιλοτίνα κι η θύμησή σου 
μου προκαλεί στροβιλισμό 
ο ήχος από τα αεροπλάνα που
πηγαινοερχονται πάνω από το κεφάλι μου
τρομάζει ο Εκτορας
τρομάζω και εγώ από τις σπίθες στο τζάκι.
θυμάμαι μια νύχτα που ήσουν άρρωστος 
ανέβαζες πυρετό και ξαγρυπνούσες γυμνός πάνω στη γύμνια μου
και εκαιγες και ίδρωνες και καυτός 
σχεδόν πυρωμένος ανακάτευες τα ξύλα, τις στάχτες
και έπειτα ξανά πίσω κάτω από τα σκεπάσματα.
και έτσι με αυτή τη ροή πέρασε η νύχτα σου
ενώ εγώ βυθισμένη κοιμόμουν πλάι στην ευτυχία μου
Αλλοτινές εποχές γεμάτες πνοούλες και αθώους αργόσυρτους οργασμούς
και τώρα να εδώ 
σχεδόν υποστηριζομαι σε δεκανίκια των διαφορετικών μορφών μου
ή ίσως των κατασκευασμένων μου ηρώων 
και άνθρωποι τριγύρω
ΚΑΝΕΙΣ
πουθενά.
τεχνάσματα μονάχα και περσινές αυταπάτες
να μου θυμίζουν πως ακόμα είμαι εδώ
σε αυτό το χρόνο που κάποιος έχει ορίσει κ για μένα
ξετυλίγω το κουβάρι γιατί μήτε τις κάλτσες έπλεξα.
κάπου εκεί κοντά στη φτέρνα τα παράτησα όλα.
μπαίνει απειλητικά ο Νοέμβρης σχεδόν
παραβιάζει το σπίτι μου έτσι νιώθω
ανοιγοκλεινει τις πόρτες 
πετάει εισιτήρια από διαδρομές περσινές στο χαλί μου
σκουπίζεται στα μανίκια της πιτζάμας που μου χάρισες
Μισώ τους μήνες που αργούν να περάσουν
και τον γαμημένο Φλεβάρη μισώ που δεν λέει να ξεπροβάλει
να πάω να χαθώ 
να πάω στο διάολο που τόσο όμορφα είναι
με τις γεφυρουλες και τα ποταμακια
και τα ξύλινα παιχνίδια 
και τον Τούρκο τον γάτο.
Να μην ξαναδώ μπροστά μου Καμάρες και φανάρια δευτερολέπτων και όλα τα
υποτιθέμενα επαναστατημένα όργια των μπαμπάδων τους.
Φρίκη τρώω δρόμο αφήνω 
και ρουφάω το ταχίνι από το βάζο
ανεβαίνω στο fly μου και μήτε το κράνος το ολόμαυρο το κοράκι δεν συγκρίνεται με τη μαυρίλα του μέσα μου
του βάθους , βάθους μέσα μου.
Έπαψες να φοβάσαι μου είπε μια φίλη
Μα φυσικά
 τίποτα δεν έχω να χάσω πλέον,
Και έμενα 
άμα λάχει
φτηνά με πουλάω

Τι ακριβώς μένει να φοβηθώ  ;


1 σχόλιο:

  1. Μια διαιτητική συμβουλή μόνο: Μια που το ανέφερες θα σου πρότεινα να δοκιμάσεις λίγο ταχίνι ανακατεμένο με λίγο ελαιόλαδο.
    Όσον αφορά το κείμενο σου με βρίσκεις «απροετοίμαστο». Έπειτα, είναι επικίνδυνα προσωπικό για να σχολιάσει το οτιδήποτε κανείς. Μάλλον όλα περνάνε.
    Να σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή