Πότε ήταν η πρώτη φορά που προσποιήθηκες οτι δεν ένιωσες οργασμό ;

Ξέρεις θα μπορούσα απλά να διαλυθώ.

Να εμφανιστώ τυχαία μπροστά σου να πέσω κάτω στα πόδια σου να σου φιλήσω τις κάλτσες σου να σου δαγκώνω τους αστραγάλους σου.

Ξέρεις με πονάς/με πονάς που απέχεις/που απέχεις από αυτή τη γαμημένη μου συνθήκη.

Τόσο παρών δεν υπήρξες ποτέ,

ποτέ άλλοτε όσο σήμερα

στο δρόμο,εκεί

στη διάβαση

σε απόσταση να σε αγγίξω απλά με μια κίνηση του λυγισμένου μου χεριού

Σε απόσταση,

που αν έκανες μια στροφή 90 μοιρών,180μοιρών, 78μοιρών, ίσως δε ξέρω

θα αντίκριζες το κόκκινο κραγιόν μου πασαλειμμένο στα μάγουλα

και το στόμα μου ορθάνοιχτο να περιμένει μια εξήγηση.

Ξέρεις

σιχαίνομαι τα χείλη μου

τα σιχαίνομαι και ας τα λάτρεψαν

τα σιχαίνομαι γιατί συνέχεια αλλάζουν σχήμα

και δε μπορώ να μάθω να βάζω κραγιον στα αναθεματισμένα

γιατί ξέρεις εγώ

οτι κίνηση κάνω,είναι κίνηση που έχω μάθει απέξω και ανακατωτά να κάνω.

Ρουτινιαρικη που λες.

Αν αλλάξουν τα δεδομένα

διαλύεται και η ρουτίνα της κίνησης

και άντε από την αρχή να μάθω τις γωνίες και το

V που σχηματίζεται στο άνω χείλος και την καμπυλότητα του κάτω.

Σήμερα ηχογράφησα τη φωνή μου καθώς ανέβαινα τα σκαλιά δίπλα στο πύργο

Μίλαγα για σένα και ο ήλιος έσκαγε πάνω στο σκονισμένο μου παλτό.

Ένιωθα πως ακούγομαι γελοία και τιποτένια και

κοίταζα γύρω γύρω μη ξεπηδήσει κανένας περαστικός

Μα μονάχα γάτες ξεπηδούσαν,

και μύριζε γιουβέτσι σε όλη τη διαδρομή ,θαρρείς μ'ακολουθούσε.

Με έβαλα να με ακούσω στο στενό με κείνο το κέδρο

δεν θυμάμαι ποιο είδος κέδρου

δεν με νοιάζει ποιο γαμημένο είδος κέδρου ήταν.

Απλά πάτησα το play και με έβαλα κ με άκουγα

και

και

ξέρεις

δάκρυσα γαμώτο

δάκρυσα με τη βραχνή φωνή μου.

Γιατί -να- δεν μου ακούστηκε γελοία

Γιατί η φωνή μου όταν αναφέρεται σε σένα δεν ακούγεται γελοία

Γιατί η φωνή μου όταν υπάρχει η υπόνοια του εσύ μέσα της δεν ακούγεται καθόλου γελοία.

Γίνεται Φωνή με φ κεφαλαίο και ω πιο στρογγυλό και χοντρό και από το κώλο μου

Ξέρεις

πατούσα pause για να μην σωριαστώ ,

για να με απολαύσω.

Τι σιχαμένη.

Μου είχε τελειώσει και το νερό

και με ζέσταινε η μάλλινη ζακέτα και το σάλι

και όλο το θέατρο που είχε κατακατσει πάνω μου,με ζέσταινε.

Με ζέσταινε η παρουσία σου στη φωνή μου ,στην ηχογράφηση μου,στο τύμπανο μου.

Σε ερωτεύτηκε το τύμπανο μου.

Αλήθεια.

Ξέρεις

λένε πως στις φύλακες υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία

ότι πότε

μα πότε δεν γράφεις το όνομα σου στο τοίχο.

Ειδάλλως θα πρέπει μια μέρα να επιστρέψεις για να το σβήσεις.

Αφήνουν τους εαυτούς τους να διαγράφουν μονάχα γραμμές όχι γράμματα.

Καίω τους στύλους καίω και τα μολύβια

Δεν θέλω να γράφω πουθενά το ονομά σου

Αλλά υπάρχουν αυτά τα ρημάδια οι υπολογιστές

Πρέπει να καούν και αυτοί.

Και αν και μετράω και εγώ αντίστροφα για το δικό μου φευγιό για τη δική μου αποφυλάκιση

όχι το όνομά σου δεν το γράφω πουθενά.

Το σιχαίνομαι το κοινότυπο όνομα σου.

Δενθελωνασεξερωπια

Το απαγγέλλω σαν τιμωρία

θα το γράψω στη Εγνατία με μαύρο μαρκαδόρο,

να το βλέπεις να το πατάνε τα λεωφορεία

να το πατάνε τα πόδια της κοπέλας που πήδηξες χθες.

να το φτύνουν οι γριές

να το φτύνει και ο μάγκας της ροτόντας

Να το προσπερνάς και εσύ και

να κλείνεις τα μάτια

γιατί τρομάζεις με το ωμό μαύρο γραφικό μου χαρακτήρα

Γιατί τρομάζεις που είναι ανεξίτηλος ο μαρκαδόρος.

Που δεν σβήνει.

Που δεν σβήνεις

Που δεν σβήνουμε εμείς.

Ξέρεις

στην ουσία δεν ξέρεις τίποτα

γιατί ποτέ δεν νοιαστηκες να μάθεις οτι δεν ξέρεις οτι ξέρω πως δεν ξέρεις.

Σε απεχθάνομαι σιχαμένη, να μου πεις.

Να το βουλώσω.